Parametry rakiet tenisowych

Waga rakiety tenisowej

Lekkie rakiety przyjemnie "leżą" w dłoni i są bardzo manewrowe. Wadą jest mniejsza kontrola i stabilność zwłaszcza przy niecentrycznych trafieniach.

Aby zrekompensować niedobór mocy takiej rakiety producenci umieszczają środek ciężkości (punkt równowagi) bliżej główki. Takie rozwiązanie pozwala na wystarczająco mocne zagrania. Lekka rakieta wymaga mocniejszego ściśnięcia uchwytu i dodatkowej energii włożonej w zamach jeśli chcemy posłać piłkę z dużą prędkością.

Natomiast ciężkie rakiety mają większą moc oddziaływania i generują mniej wibracji. Mają nieco większy sweet spot, a zastosowanie prawidłowej techniki umożliwi grę niewielkim nakładem sił. Im cięższa rakieta, tym bardziej wyważona w kierunku rączki, co pozwala w większym stopniu kontrolować piłkę.

Balans (punkt równowagi) w rakietach tenisowych

Balans ściśle związany jest z wagą rakiety. Im lżejsza rakieta tenisowa, tym bardziej wyważona na główkę. Natomiast ciężkie rakiety swój punkt równowagi mają bliżej uchwytu.

Rakiety, które mają środek ciężkości bliżej główki oferują większą moc. Aby zwiększyć ich operatywność producenci obniżają masę całej rakiety.

Balans skierowany na rączkę umożliwia większą kontrolę. Takie rakiety są często wybierane przez osoby lubiące wypady do siatki, ponieważ potrzebują rakiety zwrotnej i stabilnej. Najbardziej odpowiedni wybór dla tenisistów uniwersalnych i kompletnych, kontrolujących wymiany z głębi kortu, to rakiety równo wyważone.

Co wybierają gracze zawodowi ?

Gracze zawodowi przeważnie doważają swoje rakiety na całej długości lub lekko na główkę, aby zrekompensować fabryczne wyważenie na rączkę. Założenie naciągu (waga każdego naciągu wynosi ok. 15 - 20g) znacząco zmienia balans rakiety. Punkt równowagi podawany w parametrach rakiet z reguły nie uwzględnia naciągu).

Powierzchnia główki

Wielkość główki rakiety wpływa na: przyspieszenie piłki, kontrolę i komfort gry.

Rakiety tenisowe typu Oversize

Rakiety typu oversize (powyżej 660 cm2) są minimalnie bardziej wrażliwe na opory powietrza, ale mają duży sweet spot (optymalne miejsce na naciągu do trafienia piłki) i oferują wysoki komfort nadając piłce więcej energii.

Rakiety tenisowe typu Mid i Mid Plus

Rakiety z główkami mniejszymi (typ mid i midplus 580-660cm2) zwiększają precyzję i "czucie" piłki. Wybór określonej wielkości zależy więc od preferencji gracza. Z reguły osoby początkujące i średnio zaawansowane wybierają dużą główkę, a zaawansowane mniejszą.

Ilość strun w rakiecie czy to ważne ?

Często pomijanym parametrem przez graczy rekreacyjnych i nie tylko jest gęstość (ilość strun) naciągu. Ma to wpływ na ogólną wydajność rakiety (dynamika i czucie), a także na styl (uderzenia rotacyjne bądź płaskie).

Rakiety z mniejszą ilością strun zalety i wady

Mniejsza ilość strun pozwala na szybkie zagrania przy użyciu niewielkiej siły i umożliwia nadawanie piłce większych rotacji, ponieważ naciąg bardziej "wgryza" się w piłkę oraz zwiększa siłę odbicia porównując z podobną rakietą z tym samym napięciem strun. Cena za takie możliwości to przesuwanie i o wiele szybsze przecieranie się naciągu, co nieuchronnie prowadzi do jego zerwania.

Aby poprawić trwałość zaleca się stosowanie grubszych naciągów.

Rakiety z większą ilością strun

Natomiast gęsty układ strun powoduje, że naciąg nie odkształca się tak bardzo w momencie uderzenia, w wyniku czego przekazuje piłce mniej energii. Gracze, którzy poszukają większej kontroli przeważnie wybiorą rakietę z większą ilością strun. Więcej strun oznacza większą trwałość naciągu.

Profil ramy czyli grubość rakiety

Poniżej podzieliliśmy rakiety na 4 warianty grubości ramy.

Rakiety z grubością ramy poniżej 22mm

Rakiety wyposażone w "cienką" ramę (poniżej 22 mm) zapewniają bardzo dobrą kontrolę. Takie rakiety chętnie wybierane są przez graczy zaawansowanych i turniejowych. Przeważnie ich waga przekracza 280g, a powierzchnia główki nie przekracza 645 cm2.

Rakiety z grubością ramy pomiędzy 22mm a 25mm (średnie)

Rakiety o "średniej" grubości ramy (22 - 25 mm) wybierane są przez najszerszą grupę tenisistów ze względu na swoją uniwersalność. Łączą główne właściwości i sprawdzą się podczas uderzeń w dowolnym punkcie kortu.

Rakiety z grubością ramy powyżej 25mm

Ramy (powyżej 25 mm) są nieco sztywniejsze. Zapewniają piłce dużą energię początkową i mniej tzw. czucia piłki. Polecane są głównie osobom starszym, o krótkim zamachu lub grającym sporadycznie. Zawsze wyposażone są w duże główki.

Rakiety ze zmienną grubością ramy

Ze względu na poszukiwanie przez producentów nowych rozwiązań konstrukcyjnych umożliwiających połączenie najważniejszych parametrów, jak: kontrola, siła, aerodynamika, manewrowość i komfort, znaczna część oferowanych obecnie rakiet posiada zmienną grubość ramy.

Rozmiar rączki rakiety tenisowej

Mnogość chwytów w dzisiejszym tenisie sprawia, że odpowiednie dopasowanie idealnej rączki (obwodu) jest kluczem przy wyborze optymalnej rakiety.

Jak dobrać odpowiednią rączkę dla siebie ?

Teoretycznie prawidłowy chwyt to taki, kiedy pomiędzy kłębem kciuka, a opuszkiem najdłuższego palca dłoni osoby trzymającej rakietę mieści się palec wskazujący drugiej dłoni.

Odpowiednia rączka w praktyce

W praktyce liczy się uzyskanie jak najlepszego czucia rączki przy chwycie do różnych uderzeń. Osoby stosujące owijki powinny pamiętać, że każda owijka w zależności od jej grubości zwiększa obwód rączki o ok. pół rozmiaru. Rakiety poszczególnych firm mogą różnić się minimalnie obwodem i kształtem rączki.

Czym kierować się przy wyborze odpowiedniej rączki?

Przy wyborze uchwytu należy kierować się wielkością, długością palców i grubością dłoni. Wzrost jest nie istotny - zdarza się, że osoby nie wysokie mają bardzo długie palce. Dotyczy to zarówno kobiet i mężczyzn.

Na rakietach tenisowych dla dorosłych podana jest wielkość określająca obwód rączki od 0 do 5 (obok litery L lub G) i obwód rączki mierzony w calach od 4 do 4 5/8:

  • G0 - 4 cale,
  • G1 - 4 1/8 cala,
  • G2 - 4 1/4 cala,
  • G3 - 4 3/8 cala,
  • G4 - 4 1/2 cala,
  • G5 - 4 5/8 cala.

W parametrach rakiet oferowanych w naszym sklepie podana jest numeracja od 0 do 5. Najpopularniejsze rozmiary rączek to: 2 i 3.

Generalnie osoby drobne i młodzież powinny wybierać rączki 0, 1 i 2. Dla średnich dłoni idealna będzie rakieta z uchwytem o rozm. 3. Rakiety z rączkami 4 i 5 pozostają dla osób przeważnie wysokich o długich palcach i szczupłych dłoniach.

Sztywność ramy Rakiety tenisowej:

Sztywność rakiety to stopień odkształcania się ramy w momencie uderzenia piłki. Podzieliliśmy rakiety na 3 grupy w zależności od ich elastyczności:

  • miękkie ramy do 59 (delikatniejsze drgania na przedramię, mniejsza moc, dobra kontrola)
  • średnie ramy 60-69 (połączenie komfortu, dynamiki i kontroli)
  • sztywne ramy powyżej 70 (większa moc).

Jaką rakietę tenisową wybrać

Każdy początkujący tenisista staje przed wyborem rakiety, jeśli zapoznałeś/łaś się już z właściwościami rakiet zapraszamy do kolejnego kręgu wtajemniczenia, dzięki któremu łatwiej będzie Ci podjąć decyzję, a mianowicie która rakieta jest dla Ciebie.

Rakiety tenisowe rekreacyjne i dla początkujących (krótki zamach)

Lekkie rakiety tenisowe (poniżej 270g) charakteryzują się  manewrowością i zapewniają dynamikę uderzenia przy użyciu niewielkiej siły, dlatego polecane są w szczególności osobom starszym i słabszym fizycznie.

Ich właściwości w połączeniu z dużą powierzchnią główki sprawiają, że te rakiety są idealne dla graczy rekreacyjnych i okazjonalnych, którzy operują krótkimi zamachami.

Ze względu na ogromny sweet spot (optymalny punkt trafienia piłki), rakiety z tej grupy są bardzo komfortowe i gwarantują moc uderzeń nie tylko przy idealnym, centrycznym (czystym) trafieniu piłki, do czego przyczynia się także wyważenie na główkę i często szeroka, dość sztywna rama.

Rakiety TENISOWE - uniwersalne - klubowe (średni zamach)

Rakiety tenisowe uniwersalne zadowolą największą grupę graczy; tenisistów zaawansowanych i rekreacyjnych o średnim zamachu. Z powodzeniem mogą służyć osobom początkującym, które od pierwszych godzin nauki uczone są prawidłowej techniki, wczesnego zamachu i odpowiedniego poruszania po korcie.

Rakiety te łączą kontrolę przy jednoczesnym zachowaniu komfortu. Waga tych rakiet wynosi średnio około 280-300 gram, a punkt równowagi położony jest w okolicach środka rakiety. Popularne w tej grupie są np.: Babolat Pure Drive, Head Speed MP, Head Radical MP, Tecnifibre T-Fight RS 300, Wilson Blade 98, Volkl V-Cell 8 300, Yonex Ezone 100 300

Rakiety dla Graczy turniejowych (długi zamach)

Rakiety te zapewniają znakomitą kontrolę i przeznaczone są dla graczy z dobrą techniką i długim, wczesnym zamachem. Charakteryzują się stabilnością w momencie uderzenia piłki. Ich waga najczęściej oscyluje w okolicach 320g. Niewielki sweet spot wymaga od gracza dużej precyzji i koncentracji. Balans (środek ciężkości ramy) skierowany jest na rączkę, co przyczynia się do wzrostu kontroli. W tej grupie rakiet w zależności od preferencji gracza znaleźć można zarówno dość sztywne jak i elastyczne, miękkie ramy. Popularne w tym segmencie rakiety: Wilson Pro Staff 97, Wilson Clash 98, Volkl C 10 pro, Prince Textreme Tour 95, seria Heada - (Prestige MID, PRO, MP), Tecnfibre T-Fight RS 315.

Rakiety tenisowe dla dzieci

Jaką rakietę mam wybrać dla mojego dziecka?

Może zabrzmi to zaskakująco, ale rakieta dla młodego adepta sztuki tenisowej musi… przede wszystkim podobać się jej małemu użytkownikowi lub użytkowniczce. W przypadku rakiet dla dzieci w wieku od 3 do 12 lat Międzynarodowa Federacja Tenisowa (ITF) podaje jedynie ogólne wytyczne
w oparciu o wzrost oraz wiek, które prezentują się mniej więcej następująco:

  • 3-5 lat i/lub wzrost do ok. 110cm – rakieta o długości 19 cali / 48,3cm;
  • do 6 roku życia i/lub wzrost do ok. 120cm – rakieta o długości 21 cali / 53,3cm;
  • do 8 roku życia i/lub wzrost do ok. 128cm – rakieta o długości 23 cali / 58,4cm;
  • do 10 roku życia i/lub wzrost do ok. 136cm – rakieta o długości 25 cali / 63,5cm;
  • do 12 roku życia i/lub wzrost do ok. 146cm – rakieta o długości 26 cali / 66,0cm.

Dzieci rosną często w różnym tempie, dlatego rakietę dla malucha należy dobierać opierając się w głównej mierze o to jak rozwinięta jest pociecha.

Zobacz rakiety tenisowe dla dzieci

Jakie piłki tenisowe będą dobre dla dziecka?

Uwaga: Należy pamiętać, iż dzieci mają specjalne dedykowane piłki dostosowane do ich wieku:

  • 5-8 lat – piłki czerwone (Stage 3);
  • 8-10 – piłki pomarańczowe (Stage 2);
  • 9-10 – piłki zielone (Stage 1, możliwa gra na pełnowymiarowym korcie).

Wybór pierwszej rakiety dla dorosłych

W zależności od tego jak dojrzałe (fizycznie) jest dziecko, sugerowany wiek, w którym może nastąpić zmiana wahać się może między 12, a 13 rokiem życia.

Czy dziecko moje dziecko powinno grać rakietą dla dorosłych?

Decyzja o przejściu dziecka na rakietę o standardowej długości (27 cali czyli ok. 68,6 cm) nie powinna być pochopna i należy ją starannie przemyśleć, gdyż może przynieść więcej szkody niż pożytku z postępów poczynionych przez pociechę. Jeśli dziecko trenuje taka zmiana powinna być przedyskutowana z trenerem, który powinien dać zielone światło, jeśli dziecko w jego oczach „dorosło” już do zmiany.

Kiedy nadszedł czas na zmianę rakiety

Waga rakiety dla dziecka w wyżej wymienionym przedziale wiekowym powinna mieścić się mniej więcej w zakresie 250-265g z balansem wynoszącym między 330, a 340mm.

Powierzchnia główki powinna wynosić nie mniej niż 100 cali kwadratowych (ok. 645 cm2). Przy czym dla dziecka bez wcześniejszych tenisowych doświadczeń sugeruje się rakiety o wadze bliższej 250g i balansie bliżej 340 mm oraz większej powierzchni główki.

Rakiety dla początkujących dorosłych

Sugerowane parametry rakiet dla początkujących tenisistów i tenisistek, którzy osiągnęli wiek pozwalający na grę rakietami dla dorosłych (+16 lat) będą w większości zbliżone, największe różnice dotyczyć będą wagi oraz balansu, co wynika z biologicznie uwarunkowanych różnic w budowie oraz tężyźnie fizycznej kobiet i mężczyzn.

Pierwszą kwestią często błędnie pomijaną jest dobre dopasowanie rozmiaru rączki rakiety.

Statystyczne dopasowanie rączki dla kobiet i mężczyzn

Statystycznie Kobiety najczęściej używają rączek o rozmiarze L2 (4 1/4) oraz L3 (4 3/8) z kolei Panowie najczęściej sięgają po rakiety z rączkami L3 (4 3/8) i L4 (4 1/2).

Dobór rączki rakiety dla początkujących

Dla początkujących przyjmuje się, iż prawidłowy rozmiar rączki to taki, który pozwala na zmieszczenie palca wskazującego drugiej ręki grającego między kłąb kciuka, a palce dłoni trzymającej rakietę. Nie należy sugerować się wzrostem, a tylko i wyłącznie wielkością dłoni, przynajmniej na początku, gdyż rozmiar rączki jest sprawą wyjątkowo indywidualną często wymykającą się jakimkolwiek zasadom.

Ponadto należy wziąć pod uwagę, iż często stosowane owijki wierzchnie (ang. ovegrip) nakładane na fabryczną owijkę bazową będą w określonym stopniu (zależnym od grubości overgripa) powiększać chwyt, co należy uwzględnić wybierając rozmiar rączki.

Paniom, które w porównaniu do Panów charakteryzuje drobniejsza oraz szczuplejsza budowa, zaleca się wybierać na początek rakiety o wadze w przedziale 255-270g, które charakteryzuje balans 335-345 mm.

Sugerowana niższa waga rakiety wynika z uwarunkowań fizycznych, a środek ciężkości przesunięty w kierunku główki rakiety pomoże na tym etapie wygenerować dynamikę uderzeń oraz wspomoże proces uczenia się wykonywania pełnego zamachu bez jego zrywania.

Dla Panów waga „startowa” będzie wyższa i powinna mieścić się w przedziale 270-290g przy balansie między 330, a 340 mm oraz bezwładności z naciągiem nie większej niż 315 kg∙cm2. Największa różnica z powodów wyżej wymienionych sprowadza się do wyraźnie większej wagi, niewielka różnica w wyważeniu wynika z faktu, iż zasadniczo każdy początkujący zyska na balansie bliższemu środkowi rakiety.

Pozostałe parametry dla osób początkujących są z zasady niezależne od płci i sprowadzać się będą do doświadczenia z innym sportami rakietowymi lub sportami w ogóle.

Powierzchnia główki rakiety powinna być uzależniona od predyspozycji koordynacyjnych oraz ewentualnego doświadczenia z innymi sportami rakietowymi, które w sposób zasadniczy ułatwiają początki umożliwiając grę rakietami o 100 calowych główkach. Osoby niemające żadnego doświadczenia w pokrewnych dyscyplinach sportowych mogą rozpocząć naukę rakietami z  większymi główkami (powyżej 645 cm2). 

Parametr

Panie

Panowie

Waga

255-270g

270-290g

Balans

335-345mm

330-340mm

Bezwładność z naciągiem

≤305 kg∙cm2

≤315 kg∙cm2

Powierzchnia główki

≥100 cali2

Długość

27-27,25 cali

Rama

≥23mm

Przeplot strun

16x18, 16x19, 16x20

Rozwój i specjalizacja czyli co dalej?

Wraz z tenisowym progresem oraz rozwijaniem się umiejętności technicznych otwierają się nowe możliwości w tym te dotyczące używanego sprzętu. Przejście na rakiety o większej masie (mężczyźni ≥290g, kobiety ≥270g), balansie bliżej rączki rakiety (mężczyźni ≤330mm, kobiety≤335mm) oraz
w części przypadków mniejszej główce (≤100 cali kw.) pozwala na bardziej efektywne szlifowanie techniki gry poprzez wymuszenie wykonywania obszerniejszych i szybszych zamachów w celu uzyskania wystarczającej dynamiki. Ponadto rakiety takie oferują większą stabilność, kontrolę oraz tzw. czucie piłki.

Zmiana rakiety wynikająca z zaawansowania technicznego powinna być ukierunkowana na styl gry, który wraz z rosnącym doświadczeniem kortowym wykrystalizował się w postaci preferencji dot. strefy kortu, z której najnaturalniej przychodzi prowadzenie gry.

Gra z linii końcowej (ang. baseliner) – gra opiera się w głównej mierze na wymianach z poziomu linii końcowej lub za nią. Jest to obecnie najbardziej dominujący styl gry zarówno w rozgrywkach zawodowych mężczyzn (Rafael Nadal, Novak Djokovic) jak i kobiet. Ponieważ specyfika takiej strategii rozgrywania punktów wiąże się z długimi wymianami, często na tzw. „wyniszczenie” wymagania w stosunku do rakiety to m.in. większa dynamika własna, a co za tym idzie zalecany balans nie powinien być mniejszy niż 320mm.

Gra na całym korcie (ang. allcourter) – zdobywanie punktów opiera się na budowaniu w wymianie przewagi pozycyjnej umożliwiającej wejście w głąb kortu i jej wykończeniu, gra oparta o uderzenia w strefie między linią serwisową, a końcową. Rakiety przeznaczone dla tego typu graczy powinny charakteryzować się profilem nie większym niż 23mm oraz balansem nie większym niż 325mm, jest to spowodowane głównie mniejszym zapotrzebowaniem na dynamikę własną rakiety ze względu na odgrywanie piłek z coraz to głębszych pozycji kortu, co z kolei przedkłada kontrolę nad dynamiką.

Gra serwis & wolej (ang. serve & volley) – gra oparta o ataki na siatkę, tak po serwisie (serve & volley) jak i po returnie (chip & charge), obecnie z powodu zwalniania nawierzchni w cyklu zawodowym jego stosowanie zasadniczo ogranicza się do rozgrywek deblowych. Najbardziej pożądanymi atrybutami rakiety są tu stabilność oraz manewrowość czyli z jaką „łatwością” przychodzi szybkie ustawienie główki rakiety będąc przy siatce. Dlatego balans rakiety powinien być wyraźnie skierowany na rączkę (≤315mm). Ponadto im większa waga rakiety tym łatwiej zagrywać woleje przy siatce dzięki większej stabilności, jaką niesie ze sobą dodatkowa masa.

 

Balans

Profil ramy

Gra z linii końcowej

≥320mm

≥23mm

Gra na całym korcie

≤325mm

≤23mm

Serwis & wolej

≤315mm

≤22mm

Dobór przeplotu strun

Przeplot lub inaczej układ strun w rakiecie nie jest powiązany bezpośrednio ze strefą kortu, w której rozgrywa się dominującą część wymian, a bardziej ze sposobem odgrywania piłek tj. uściślając ilością nadawanym im rotacji, głównie awansującej nazywanej z j. ang. topspinem.

Aby ocenić własną grę pod kątem nadawanej rotacji należy zwrócić uwagę na tor lotu piłki po uderzeniu. Im wyżej nad siatką przelatuje piłka oraz im szybciej po jej pokonaniu nurkuje w głąb kortu kończąc wysokim odbiciem od nawierzchni, tym większą rotacją dysponuje.

Rotacja nadawana jest przez ruch strun pionowych w rakiecie, a co za tym idzie im większą „swobodę” poruszania się mają (tj. im rzadszy jest przeplot), tym większą rotację można nadać piłce. Dlatego gracze preferujący grę topspinową, szczególnie zza linii końcowej (przykład z cyklu ATP: Rafael Nadal, 16x19) powinni szukać rakiet posiadających 16 strun pionowych.
Z kolei grający bardziej płaską piłką skorzystają na dodatkowej kontroli jaką niosą ze sobą układy z 18 strunami w pionie.

Sztywność, bezwładność

To parametry w dużym stopniu niezależne od stylu gry, a sprowadzające się do możliwości fizycznych oraz preferencji użytkownika. W przypadku wagi przyjmuje się zasadę, iż za optymalną uznaje się największą wagę rakiety, która wraz z trwaniem „normalnej” gry negatywnie nie odbija się na szybkości oraz płynności zamachu. Innymi słowy, jeśli gracz rozgrywa zazwyczaj 2 godzinne sparingi to waga rakiety nie powinna w sposób drastyczny zwalniać jego zamach po 30, 60 czy 90 minutach gry.

Sztywność rakiety przekłada się w głównej mierze na dynamikę rakiety, częstotliwość jej drgań oraz ich przenoszenie na rękę gracza, a co za tym idzie może być traktowana poniekąd jako wstępny wyznacznik komfortu jaki zapewnia rakieta. Sztywność większości rakiet mieści się w zakresie 55-75 (dla pomiarów maszyną Babolat RDC w skali 0-100). Rakiety o sztywności ≈70 i więcej uznaje się za sztywne, rakiety o sztywności ≈60 i mniej za rakiety miękkie. Oczekujący przede wszystkim większej dynamiki ze strony rakiety powinni w pierwszej kolejności wziąć pod uwagę rakiety o sztywności ≥65.

Bezwładność jest parametrem, który w największej mierze odzwierciedla jak ciężka będzie rakieta w trakcie wykonywania poszczególnych odbić. Zakładając taką samą szybkość zamachu rakieta o większej bezwładności będzie oferowała większą dynamikę oraz stabilność. Dlatego w teorii przyjmuje się identyczną zasadę jak w przypadku wagi, w praktyce jednak wybór zależy od preferencji użytkownika gdyż wykonując szybszy zamach rakietą o mniejszej bezwładności można uzyskać taką samą dynamikę jak przy wolniejszym uderzeniu, ale przy większym momencie bezwładności rakiety. Stąd decyzja sprowadza się przygotowania fizycznego oraz tego czy użytkownik woli rakietę, która będzie w odczuciach lżejsza czy cięższa „dynamicznie”.

Rakiety dla osób z kontuzjami łokcia, nadgarstka oraz barku

Osobom z wyżej wymienionymi problemami zaleca się używanie rakiet nakładających mniejsze obciążenia na nadgarstek i bark, a więc o standardowej długości (27 cali), niskiej bezwładności (≤310 kg∙cm2) oraz balansie skierowanym na rączkę (≤325mm). Wbrew powszechnej opinii tego typu urazy nie oznaczają iż gracz ma używać rakiet o jak najmniejszej wadze, to waga w dużej mierze odpowiada za pochłanianie drgań oraz siły podczas zderzenia piłki z naciągiem, które to mogą potęgować kontuzje. Zmniejszenie przeciążeń ma wynikać w pierwszej kolejności z mniejszej bezwładności rakiety. Nie oznacza to oczywiście iż należy uwzględniać rakiety o wadze „zawodniczej” należy po prostu zachować umiar w obie strony i nie popadać w ekstrema.

Ponadto w celu redukcji drgań oraz wibracji rakiety jak i naciągu ramę powinna charakteryzować niższa sztywność (≤65) oraz rzadszy przeplot strun (16 pionów). Obie te cechy w połączeniu z odpowiednim doborem strun oraz ich napięcia zminimalizuje drgania rakiety oraz naciągu przybliżając do możliwie najbardziej komfortowych warunków gry.

Należy pamiętać, iż żaden sprzęt nie uchroni przed kontuzją w przypadku niedopracowanej techniki oraz braku płynności w zamachu. W przypadku nie ustających problemów zaleca się konsultację z lekarzem i/lub fizjoterapeutą w celu określenia przyczyny problemu oraz zajęcia z trenerem mającym wyeliminować elementy w sekwencji poszczególnych uderzeń potęgujących uraz. Często zdarza się, że przyczyną dolegliwości są inne, wykonywane poza kortem zajęcia. Nawet tenisiści o prawidłowych nawykach borykają się z dolegliwościami łokcia lub nadgarstka. Wówczas dobrym sposobem jest wzmocnienie wszystkich mięśni ręki i barku najlepiej poprzez ćwiczenia z wykorzystaniem odpowiednich gum.

Dobór naciągu

Jaki naciąg dla mnie

Doborowi naciągu tenisowego poświęca się z reguły znacząco mniej, jeśli w ogóle, uwagi niż ma to miejsce w przypadku rakiety, niesłusznie. Określany jako dusza rakiety odpowiednio dobrany może uwypuklić jej mocne strony jak i spotęgować atuty w grze jej użytkownika.

Ze względu na mnogość materiałów z jakich produkuje się naciągi, których z resztą ciągle przybywa najpowszechniejszym kryterium podziału strun jest ich konstrukcja.

Naciągi jednolite tzw. monofilamenty to struny składające się z jednego włókna najczęściej pokrytego cienką warstwą ochronną zmniejszającą tarcie. Taka budowa ma na celu otrzymanie jak największej wytrzymałości mechanicznej oraz kontroli. Najczęściej monofilamenty wykonane są z poliestrów lub poliestrów z dodatkami (co-poliestry) i to właśnie ten rodzaj strun cieszy się największym powodzeniem wśród graczy tak zawodowych (ponad ¾ cyklu ATP i WTA w tym Rafael Nadal) jak i rekreacyjnych, głównie za sprawą możliwości nadawania największych rotacji i odporności na przesunięcia.

Ograniczeniami tego typu naciągów jest szybsza utrata napięcia oraz wysoka sztywność. Producenci naciągów próbują walczyć z tymi atrybutami stosując określone dodatki do poliestrów (np. poliolefiny) oraz testując inne materiały do ich produkcji.

Naciągi wielowłókniste tzw. multifilamenty to struny składające się licznych włókien, których kształt, wielkość, ułożenie etc. jest różne w zależności od producenta jak również samego modelu naciągu. Multifilamenty najczęściej zbudowane są włókien nylonowych lub poliamidowych. Konstrukcje wielowłókniste cechuje większa dynamika oraz niższa sztywność, a co za tym idzie większy komfort.

Słabymi stronami tego typu konstrukcji jest przede wszystkim mniejsza odporność mechaniczna, a więc szybsze przecieranie się, większe przesunięcia, pękanie strun oraz mniejsza „dostępność” rotacji. Podobnie jak w przypadku monofilamentów producenci starają się zwiększyć wytrzymałość takich strun testując do ich konstrukcji inne materiały w tym typowe dla monofilamentów poliestry jak również dodatkowe warstwy ochronne bądź lubrykanty zmniejszające tarcie.

Specyficznym rodzajem naciągów wielowłóknistych są tzw. syntetyki (ang. synthetic gut), zwrot ten nie odnosi się jednak do pochodzenia materiałów (wszystkie naciągi wielowłókniste za wyjątkiem naciągów pochodzenia zwierzęcego są wykonane z syntetycznych komponentów), a do specyficznej konstrukcji w postaci pojedynczego grubego rdzenia, najczęściej nylonowego, otoczonego cieńszymi włóknami.

Wspomniane naciągi naturalne to naciągi wielowłókniste wykonane z fragmentów jelit (obecnie najczęściej krowich), co przekłada się na ich wyższą cenę. Struny naturalne cechuje duża dynamika oraz komfort, są one jednak wrażliwe na warunki atmosferyczne, szczególnie wilgoć.

 

Monofilamenty

Multifilamenty

Rotacja

+

-

Wytrzymałość

+

-

Komfort

-

+

Dynamika

-

+

Utrzymanie napięcia

+

+

Naciągi tenisowe najczęściej dostępne są w różnych średnicach, co pozwala na ich lepsze dopasowanie do oczekiwań użytkownika. Przyjmuje się, iż ta sama struna wciągnięta z tą samą siłą, ale o mniejszej średnicy będzie charakteryzowała się większą dynamiką, komfortem, rotacją, będzie jednak mniej wytrzymała oraz szybciej traciła swoje właściwości w tym napięcie z jaką została wciągnięta.

Dla rakiet o przeplotach zamkniętych (18 w pionie) zaleca się stosowanie strun o mniejszej średnicy, aby zwiększyć komfort, dynamikę oraz dostęp do rotacji. W przypadku przeplotów otwartych (16 pionów) nie ma konieczności używania naciągów o większej średnicy pod warunkiem, że nie ma problemu z ich wytrzymałością. Najpopularniejszą grubością struny często polecaną na początek jest średnica 1,25mm.

Hybrydy

Czasem żaden typ strun niezależnie, czy to w większej, czy mniejszej średnicy, wciągnięte mocniej lub słabiej samodzielnie nie spełnia pokładanych weń oczekiwań. W takich przypadkach rozwiązaniem może się okazać hybryda, czyli użycie jednego typu strun w pionie, a innego w poziomie. Takie skrzyżowanie naciągu naturalnego z monofilamentowym poliestrem jest rozwiązaniem dość popularnym wśród zawodników stosujących hybrydy w cyklu rozgrywkowym ATP jak i WTA.

Hybrydy można podzielić na te, w których jako strun pionowych używa się miękkich multifilamentów (w przypadków tenisa zawodowego często naciągów naturalnych) oraz tych gdzie strunami pionowymi są monofilamenty poliestrowe.

Hybrydy, w których strunami pionowymi są naciągi wielowłókniste nastawione są na dynamikę, komfort oraz czucie, ich słabą stroną jest jednak wytrzymałość, dlatego w takich kombinacjach często stosowane multifilamentowe piony mają nieco większą średnicę niż struny poziome. W cyklu zawodowym hybrydą, w której pionami są naciągi naturalne stosują takie legendy dyscypliny jak m.in. Roger Federer, Novak Djokovic, Serena i Venus Williams.

Hybrydy gdzie pionami są naciągi monofilamentowe przede wszystkim stawiają na wytrzymałość oraz kontrolę, ponieważ z natury są to struny wytrzymalsze i są one najczęściej tej samej grubości co struny poziome.

Sztywność naciągów

Zanim sięgnie się po hybrydy należy pamiętać, że struny nawet o tej samej konstrukcji potrafią znacząco różnić się. Dość powiedzieć, że obecnie dostępne na rynku dwa najbardziej skrajne monofilamentowe poliestry o tej samej średnicy charakteryzuje niemal dwukrotna różnica w sztywności.

Sztywność wzrasta wraz ze wzrostem średnicy, dlatego jeśli dana struna odpowiada użytkownikowi ale poszukuje on czegoś nieco bardziej komfortowego, pierwszym krokiem jaki powinien wykonać zainteresowany to przetestowanie tej samej struny w mniejszej średnicy.

Najsztywniejszymi naciągami, a jednocześnie najbardziej wytrzymałymi są niezależnie od konstrukcji struny wykonane z aramidów (głównie kewlaru). Takie naciągi są bardzo sztywne, dlatego odradza się ich stosowanie przez graczy rekreacyjnych, którzy mogą odnaleźć wystarczającą wytrzymałość w monofilamentowych poliestrach.

Najbardziej komfortowymi, a co za tym idzie tymi o najniższej sztywności są naciągi naturalne i nawet najcieńsze multifilamenty syntetyczne nie osiągają takich parametrów. Ze względu jednak na cenę strun naturalnych, gracze rekreacyjni korzystają z bardziej ekonomicznych multifilamentów syntetycznych.

Konstrukcja

Materiał

  Aramidy Nylon Poliamidy Poliestry Poliolefiny    

Monofilamenty

+++++

++

++

+++

++

 

 

Multifilamenty

++++

+

+

++

+

 

 

Dobór strun

Dobór strun dla dzieci…
W przypadku małych podopiecznych priorytetem jest ochrona ich zdrowia, aby umożliwić im bezkontuzyjną zabawę zaleca się stosowanie strun miękkich o jak największym stopniu wytłumienia tj. multifilamentów, naciągi poliestrowe są szczególnie odradzane.

Dobór strun dla dorosłych
Początkującym zaleca się używanie strun syntetycznych. Na etapie nauki wytrzymałość naciągów nie będzie stanowić ograniczenia.

Zdobyte doświadczenie pozwala na świadome podjęcie decyzji w kwestii wyboru naciągu. Powinna ona uwzględniać przede wszystkim technikę uderzeń oraz oczekiwania względem samej struny i charakterystykę używanej rakiety.

Dobór średnicy strun w kontekście rakiety wiąże się przede wszystkim z jej przeplotem. Wraz z gęstością układu strun rośnie ich wytrzymałość oraz kontrola, spada jednak dostęp do rotacji i dynamiki. Dlatego generalnie do przeplotów zamkniętych (18 pionów) zaleca się używanie strun o mniejszej średnicy, z kolei im rzadszy rozkład strun tym większe uzasadnienie dla stosowania grubszych naciągów. Dla ekstremalnie otwartych przeplotów, np.: 16x15 dedykowane są grubsze struny (>1,35mm).

Priorytet

Aby prawidłowo wytypować rodzaj oraz średnicę strun współgrających z umiejętnościami oraz oczekiwaniami użytkownika należy określić priorytetowe cechy, jakimi ma się charakteryzować naciąg.

Priorytet: rotacja
Największą łatwość nadawania rotacji oferują monofilamenty, szczególnie te wykonane
z poliestrów. Ponadto cechę tę potęguje dobór mniejszych średnic oraz naciągów o wielokątnym przekroju oraz szorstkiej powierzchni. Te ostatnie zmniejszają jednak wytrzymałość naciągu w wyniku potęgowania tarcia między poszczególnymi strunami w rakiecie.

Priorytet: dynamika
Dynamika odejścia piłki od strun rośnie wraz elastycznością naciągu. Zwiększenie tego parametru uzyskuje się zatem poprzez wybór naciągów wielowłóknistych, szczególnie tych wykonanych z jelit, nylonu lub poliamidów. Ponadto dynamikę można zwiększyć stosując struny o mniejszej średnicy, jak również wciągając je z mniejszą siłą.

Priorytet: komfort
Parametr tożsamy z elastycznością naciągu, a co za tym idzie jego zdolnością do absorpcji drgań. Największy komfort charakteryzuje więc struny wielowłókniste wykonane z jelit, nylonu, poliolefin etc. szczególnie z dodatkiem pochłaniającego drgania poliuretanu. Tak jak w przypadku dynamiki stosując struny o mniejszej średnicy, jak również wciągając je z mniejszą siłą można dodatkowo poprawić ten parametr.

Priorytet: wytrzymałość
Cecha charakterystyczna dla naciągów o konstrukcji monofilamentowej. Największą wytrzymałość mechaniczną posiadają struny kewlarowe oraz poliestrowe. Wytrzymałość rośnie wraz z większą średnicą strun. Coraz częściej dostępne są na rynku elastyczne monolity poliestrowe, jak: Signum Pro Outbreak czy Tecnifibre Black Code.

 

Konstrukcja

Materiał

 

 

Rotacja

Monofilament

Poliester

 

 

Dynamika

Multifilament

Jelito, Nylon, Poliamid

 

 

Komfort

Multifilament

Jelito, Nylon, Poliamid

 

 

Wytrzymałość

Monofilament

Poliestry

 

 

22 6212750
info|protenis.com.pl| class="mail"|info|protenis.com.pl